Σας Ευχόμαστε

                                       ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 

                                                        Χριστούγεννα

Στη γωνιά μας κόκκινο 

τ' αναμμένο τζάκι .

Τούφες χίονι πέφτουνε

στο παραθυράκι .

Όλο απόψε ξάγρυπνο

μένει το χωριό 

και χτυπά Χριστούγεννα 

το καμπαναριό .

Έλα , Εσύ , που αρχάγγελοι

Σ' ανυμνούν  απόψε ,

πάρε από την πίτα μας , 

που ευωδιά , και κόψε. 

Έλα , κι η γωνίτσα μας 

καρτερεί να 'ρθής .

Σού 'στρωσα , Χριστούλη μου, 

για να ζεσταθής . 

                                               Στέλιος Σπεράντζας 

     (   Αναγνωστικό Β΄Δημοτικού ειδική έκδοση ΤΟ ΒΗΜΑ )

Φανταστείτε ότι είμαστε στην Β΄τάξη . Στην δεύτερη αίθουσα και έχουμε μπροστά μας το Αναγνωστικό της Β΄Δημοτικού .

 Η αγαπητή δασκάλα μας , η Κυρία Βλάχου με την χαρακτηριστική της φωνή .............!!!  Αγαπητά μου παιδιά έρχονται Χριστούγεννα , γυρίστε στη σελίδα 119  . Ποιο παιδί θα μας διαβάσει ; ........ Διστακτικά σηκώνω το χέρι αλλά η δασκάλα έχει άλλη γνώμη . Για διάβασε εσύ .......   Με το δάκτυλο δείχνοντας τη γραμματοσειρά διαβάζει ο συμμαθητής μας .

                                                          63.Το σπήλαιο και η Φάτνη 

Τα παιδιά στο διπλανό δωμάτιο σχεδίασαν το σπήλαιο και τη φάτνη . Μέσα τοποθέτησαν μια μεγάλη και ωραία εικόνα με τη γέννηση του Χριστού . Όλα πήραν μέρος στη χριστουγεννιάτικη αυτή γιορτή , για να ευχαριστήσουν τον παππού . Το σπήλαιο φωτιζόταν με αναμμένα κεράκια . έχυναν τέτοιο φως , που νόμιζε κανένας πως βρίσκεται σε σπήλαιο αληθινό . 

Ο παππούς κοιτάζει και δεν μπορεί να κρατήση τη συγκίνησή του . Σηκώνει το χέρι και κάνει το σταυρό του . 

Τα παιδιά ψέλνουν : << Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει ..... >> Τα τροπάρια αυτά τα είχαν μάθει στο σχολείο . Και τη γιορτή εκεί την είχαν δεί ΄και τώρα έκαμαν στο σπίτι . Γι' αυτό και τη σχεδίασαν καλά . Απ' όλες τις φωνές πιο γλυκιά είναι του Λάμπρου . Αυτός ήταν το πιό μικρό εγγόνι του παππού.

Άμα τελείωσε η γιορτή , ο παππούς πήρε τα εγγόνια κοντά του και τα χάιδεψε . Με δυσκολία έβρισκε λόγια να τα ευχαριστήση . Τέτοια ωραία χριστουγεννιάτικη γιορτή ο παππούς δεν είχε ξαναγιορτάσει .

                                                                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 

Πρόσκληση Βιβλίου

Στο σχολείο είχα πάει πέντε μήνες όλους κι όλους. Στην πραγματικότητα είχα μάθει μόνη μου να διαβάζω. Τα κορίτσια τότε στα χωριά δεν τα στέλνανε εύκολα στο σχολείο... «Τι τα θέλουνε τα γράμματα οι γυναίκες;» λέγανε. «Δε χρειάζονται γράμματα για να ξεσκατίζεις μωρά και να μαγειρεύεις. Χώρια που υπάρχει κίνδυνος να μάθουνε να γράφουνε ραβασάκια». Έτσι όσα παιδιά από το χωριό μου πήγαιναν στο δημοτικό σχολείο, ήτανε όλα αγόρια.

Την Παρασκευή 13 Μαρτίου, στο φιλόξενο χώρο των εκδόσεων Γαβριηλίδη (Αγ.Ειρήνης 17, Μοναστηράκι), θα γίνει η παρουσίαση του συγκλονιστικού βιβλίου της Αντωνίας Ζεβόλη - Νταουντάκη «Η Φαμέγια».

Πρόκειται για μια ηθογραφία με λαογραφικά στοιχεία σε χρονική εξέλιξη, από τις αρχές του 20ου αιώνα έως τις μέρες μας. Η ιστορία μιας οικογένειας από τα βουνά της νότιας Κρήτης στην Αθήνα και παράλληλα η ιστορία της χώρας της ίδιας. Η Ελλάδα που κλαίει και πονάει, η Ελλάδα που χαίρεται και γελάει, η Ελλάδα που γλείφει τις πληγές της και προχωράει σε πείσμα των αντιξοοτήτων. Αυτή που ονειρεύεται, που δικαιώνεται, που απογοητεύεται, που ξαναρχίζει και δεν σταματά. Ο άνθρωπος, η οικογένεια, το σύνολο, εμείς. Εμείς που ακούσαμε για την ένωση της Κρήτης, τους Βαλκανικούς, το μεγάλο πόλεμο, την Μικρασιατική καταστροφή, την κατοχή, την πείνα, τον εμφύλιο και τα μετέπειτα χρόνια, τις εξορίες, τους αγώνες. Εμείς που ζήσαμε τη χούντα, τη μεταπολίτευση, την πτώχευση. Εμείς που είδαμε την εσωτερική μετανάστευση χωρίς να υποψιαζόμαστε το πρόβλημα της διπλανής πόρτας. Εμείς είμαστε αυτό το βιβλίο. Τα μέλη της οικογένειας της Φαμέγιας. 

Η Αντωνία Ζεβόλη (σύζυγος του Δημήτρη Ζεβόλη - ΣΤ' Γυμνάσιο 1969), έγραψε ένα καταπληκτικό κείμενο 500 σελίδων που δεν σε αφήνει να το αφήσεις. Η αφήγηση μεστή, κινηματογραφική, με κάθε κεφάλαιο να το αφηγείται διαφορετικό μέλος της οικογένειας, να συναρπάζει και να καθηλώνει. Οι εικόνες να διαδέχονται η μια την άλλη και παράλληλα να «ακούμε» τις μουσικές μιας βιωματικής αφήγησης με μυστικές ή λιγότερο μυστικές προεκτάσεις. Η Φαμέγια μάς συγκλόνισε. Δεν διαβάσαμε βιβλίο. Ξαναείδαμε τον Θίασο. Αν ζούσε ο Θ.Αγγελόπουλος πιθανότατα να είχε ήδη αρχίσει να γράφει το νέο σενάριο.

Ευχόμαστε σύντομα η Αντωνία να μας εκπλήξει και πάλι με κάποιο νέο κείμενο, το ίδιο δυνατό με αυτό. Προς το παρόν, θα την ακούσουμε με ιδιαίτερη χαρά στην επίσημη παρουσίαση της Φαμέγιας, στις 13/3, 8.30μμ, Αγ.Ειρήνης 17, κοντά στο μετρό Μοναστηράκι.

 (από το ekto1972)

Info:

http://www.culturenow.gr/33553/h-famegia-antwnia-zevolh-ntaoyntakh

http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=1890

https://www.ianos.gr/i-famegia.html

http://www.politeianet.gr/books/9789605762476-zeboli-ntaountaki-antonia-gabriilidis-i-famegia-241009

Αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας , που πέρασαν  όλοι τις θυμόμαστε . Μετά το κλείσιμο του Σχολείου  κάθε ημέρα βρισκόμαστε στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου .


Πολλοί ,θυμάμαι , βοηθούσαμε τον παπα-Κώστα τον << μικρό  >> στον σημαιοστολισμό της εκκλησίας . Με τις κορδέλες τις μώβ ,

 να φτιάξουμε τις καρέκλες , να είναι έτοιμος ο Ναός για τον απογευματινό όρθρο των ημερών . Τα κορίτσια του κατηχητικού να κάνουν τις δοκιμές ψάλλοντας τα τροπάρια του Επιταφίου Θρήνου με χοράρχη τον μεγάλο ψάλτη Λυκούργο Αγγελόπουλο  .Τα έχει γράψει και ο συμμαθητής μας Κ Κορωναίος . Δεν θέλω να τα επαναλάβω , αλλά είναι αναπόφευκτες οι αναμνήσεις .

Ευχόμαστε σε όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριες του Ξυνού
             

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
                                                                        Χριστός Ανέστη 

                                      25η Μαρτίου 1967

Πέρασαν χρόνια , αλλά σε μας , είναι σαν είμαστε εκεί στην παρέλαση . Συγκέντρωση στο Σχολείο και μετά  νομίζω πηγαίναμε στη Λεύκα για κατάθεση στεφάνου ...... Δεν θυμάμαι ακριβώς ........ στη συνέχεια όλοι μαζί για το Ζάππειο ,  με το δάσκαλο ή τη δασκάλα .

Οι υπόλοιποι από το σχολείο από  κοντά με τους γονείς μας να δούμε τα αδέλφια μας   και το σχολείο μας .Καμάρι  !!!!!!!!!!!   

Να παρελαύνουμε , να βλέπουμε και να χειροκροτούμε από το πεζοδρόμιο τους συμμαθητές μας κάπου εκεί από το Ζάππειο , Σύνταγμα  και κάτω , να κουνούμε την μικρή Ελληνική σημαία και βέβαια να τρώμε ..... ξαναμμένοι και ένα παγωτό ξυλάκι  ΕΒΓΑ ...........παρακαλώ . 

                                                ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 

                          Έφυγε απο κοντά μας η συμμαθήτριά μας Μαρία Μαρούδη .
Η κηδεία της θα γίνει αύριο στο Κοιμητήριο του Βόλου στις 15.00 ώρα . Μαρία θα σε θυμόμαστε όλοι οι συμμαθητές και συμμαθήτριές σου με το χαμόγελο σου και την γλυκύτητα που σε διέκρινε . Ο Θεός να σε αναπαύσει.